آغاز در نخهای باستانی
تاریخ پارچهبافی در ایران به چند هزار سال پیش و دوران تمدنهای کهن بازمیگردد. کشفیات تپه سیلک و شوش، بقایای پارچههایی را نشان دادهاند که با دست، از الیاف گیاهی و پشمی بافته میشدند. این نمونهها نه فقط کاربردی، بلکه حامل نقوش هندسی و نمادین بودند.
ترمه – شاهکار ابریشم و پشم
در دوران صفویه، پارچهای بافته شد که تا امروز، نشانهای از هنر ایرانی است: ترمه.
ترمههای یزد با نخهای ابریشمی رنگشده با رنگهای طبیعی و طرحهای بتهجقهای، برای لباسهای رسمی و خاص، مثل قبای شاهان و لباس عروسهای اشراف، استفاده میشد.
زر باف – طلای پارچه
در شهر اصفهان، هنرمندان “زر باف” پارچههایی میبافتند که نخ طلا و نقره در تار و پودشان جاری بود. این پارچهها فقط برای اشراف و مناسبتهای خاص تهیه میشد و امروز آثار موزهای آن در سراسر جهان دیده میشود.
نقش پارچه در هویت
در فرهنگ ایرانی، پارچه فقط پوشش نیست؛ بلکه زبان بیکلامی است که شأن اجتماعی، ذوق هنری و حتی منطقه جغرافیایی فرد را نشان میدهد. یک شال کردستانی، یک چادرشب گیلان، یا یک مخمل کاشانی، همه داستان یک سرزمین را میگویند.
پیوند گذشته و امروز
امروز، مزونهایی چون مزون مایا با بهرهگیری از دانش مدرن طراحی و اصالت پارچههای ایرانی، طرحهایی تولید میکنند که هم ظرافت سنت و هم نیاز مدرنیته را پاسخ میدهد. این یعنی لباس نه فقط زیبا، بلکه ریشهدار است.
دیدگاه خود را بنویسید